перевод Д. Смирнова-Садовского
ПОСЛАНИЕ ДЖОНУ РАНКИНУ
1784
1.
Ах, Ранкин, балагур отменный,
Питух и бедокур растленный,
За сны* твои синклит священный
Грозит: «Злодей!
Смотри, пожрёшься ты Геенной, <5>
Что твой Корей!»*
2.
Не зная в шуточках осечек,
Набрался ты таких словечек,
Что бесов лепишь из овечек, –
И вкривь и вкось, <10>
Так, что пороки их сердечек
Видать насквозь, –
3.
Ханжа усердно их скрывает,
Их благочестьем облекает,
Но пусть их в рясу облачает, <15>
Приходит срок, –
Личину вмиг с него срывает
Твой юморок!
4.
Кому вредишь ты, злобный шкодник?
Был пред тобой святой угодник*, <20>
А тут – такой же греховодник,
Как ты, мой друг,
Или как я – плут и негодник,
Он станет вдруг.
5.
Прими моих рифмушек ворох <25>
О барышах и прочих вздорах,
Коль есть в пороховницах порох,
Ты их прочтёшь,
И песнь, как было в уговорах*
В ответ пришлёшь. <30>
6.
Петь ныне для меня обуза, –
Всё крылья не расправит Муза,
Лишь малость порастряс я пузо,
Сплясал я рил;
Махнуть ли, что ли, с аркебузой<35>
На Банкер Хилл!*
7.
Я как-то заполночь украдкой
Охотился за куропаткой
И, глас её услышав сладкой,
Спустил курок, – <40>
Во тьме никто меня с лошадкой
Узнать не мог.
8.
Я лишь слегка поранил птичку,
Обнял её я, как сестричку,
Чуть приголубил невеличку, <45>
Но вывел тут
Меня на чистую водичку
Церковный суд.
9.
И так припёрли к стенке братцы,
Что не сумел я отбрехаться. <50>
Что толку было отпираться,
И чушь лепить?
Пришлось с гинеею расстаться,
И заплатить.
10.
Ружьём и порохом клянусь я, – <55>
Отдать гинею не боюсь я,
Её верну, хоть расшибусь я,
И новый год
Барыш внушительный – божусь я –
Мне принесёт! <60>
11.
Кудахтая, промчится время,
Проклюнется цыплёнком бремя,
И прорастёт потомством семя,
Вернет гинею, –
Иль за море, направив стремя, <65>
Там околею!
12.
А суд всё порет ахинею! –
Я ж не крыло свернул, не шею,
Ну, ткнул меж перьев, как умею,
Ей под живот, <70>
За что же отдавать гинею?
Чёрт их дерёт!
13.
Как заяц я дрожу от злобы,
И стих не лезет из утробы,
Ракальи, верно, твердолобы, <75>
И суд их вздорный!
С сим остаюсь, твой верный Робби –
Слуга покорный.
| 1784. Перевод: 25 августа 2009, Сент-Олбанс
|
by Robert Burns
Epistle To John Rankine
1784
Enclosing Some Poems
1.
O Rough, rude, ready-witted Rankine,
The wale o' cocks for fun an' drinkin!
There's mony godly folks are thinkin,
Your dreams and tricks
Will send you, Korah-like, a-sinkin
Straught to auld Nick's.
2.
Ye hae saw mony cracks an' cants,
And in your wicked, drucken rants,
Ye mak a devil o' the saunts,
An' fill them fou ;
And then their failings, flaws, an' wants,
Are a' seen thro'.
3.
Hypocrisy, in mercy spare it!
That holy robe, O dinna tear it!
Spare't for their sakes, wha aften wear it -
The lads in black;
But your curst wit, when it comes near it,
Rives't aff their back.
4.
Think, wicked Sinner, wha ye're skaithing :
It's just the Blue-gown badge an' claithing
O' saunts ; tak that, ye lea'e them naething
To ken them by
Frae ony unregenerate heathen,
Like you or I.
5.
I've sent you here some rhyming ware,
A' that I bargain'd for, an' mair ;
Sae, when ye hae an hour to spare,
I will expect,
Yon sang ye'll sen't, wi' cannie care,
And no neglect.
6.
Tho' faith, sma' heart hae I to sing!
My muse dow scarcely spread her wing;
I've play'd mysel a bonie spring,
An' danc'd my fill!
I'd better gaen an' sair't the king,
At Bunkjer's Hill.
7.
'Twas ae night lately, in my fun,
I gaed a rovin' wi' the gun,
An' brought a paitrick to the grun' -
A bonie hen;
And, as the twilight was begun,
Thought nane wad ken .
8.
The poor, wee thing was little hurt;
I straikit it a wee for sport,
Ne'er thinkin they wad fash me for't;
But, Deil-ma-care !
Somebody tells the poacher-court
The hale affair.
9.
Some auld, us'd hands had taen a note,
That sic a hen had got a shot;
I was suspected for the plot;
I scorn'd to lie;
So gat the whissle o' my groat,
An' pay't the fee.
10.
But by my gun, o' guns the wale,
An' by my pouther an' my hail,
An' by my hen, an' by her tail,
I vow an' swear!
The game shall pay, o'er muir an' dale,
For this, niest year.
11.
As soon's the clockin-time is by,
An' the wee pouts begun to cry,
Lord, I'se hae sporting by an' by
For my gowd guinea,
Tho' I should herd the buckskin kye
For't in Virginia.
12.
Trowth, they had muckle for to blame!
'Twas neither broken wing nor limb,
But twa-three draps about the wame,
Scarce thro' the feathers;
An' baith a yellow George to claim,
An' thole their blethers !
13.
It pits me aye as mad's a hare;
So I can rhyme nor write nae mair ;
But pennyworths again is fair,
When time's expedient:
Meanwhile I am, respected Sir,
Your most obedient.
| 1784
|